code
<center><a href="http://blog85100.blogspot.com/"><img src="http://5202046057124437834-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/site85100/images/test-koposeos-karamanlis.gif" alt=""width="300" height="182" ></a></center>
Κυριακή 29 Μαρτίου 2009
Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009
Η ώρα της Γης
Κατ’ αρχάς θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν ανήκω στην επαναστατική σέχτα των ανατρεπτικών μπλόγκερς που αντιτίθενται στην συγκεκριμένη δράση. Ούτε πρόκειται να φωταγωγήσω το σπίτι μου για να αποδείξω στους γείτονες ότι εγώ δεν τρώω το παραμύθι.
Πιστεύω ότι τέτοιες δράσεις, παρόλο που είναι απλώς ασπιρίνες για τον πονοκέφαλο του οικοσυστήματος, δεν παύουν να έχουν την συμβολική τους αξία και να αφυπνίζουν (έστω και υποσυνείδητα) τις μάζες (μέσα στις οποίες συγκαταλέγω και τον εαυτό μου).
Τι εννοώ; Ακολουθεί υπεραπλουστευμένο παραδειγματάκι. Ο γράφοντας που πάντα απολάμβανε να κόβει βόλτες στα φωταγωγημένα δωμάτια του σπιτιού του, τώρα τελευταία έχει βάλει λίγο νερό στο Μπουτάρη (μεγάλες μέρες για την πολιτική) Chardonnay του.
Λίγο το Βε Βε Εφ, λίγο ο Σκάι, λίγο το Live Earth, τον έχουν επηρεάσει και όταν βγαίνει απ’ το εκάστοτε δωμάτιο, βάζει και ένα κωλοδάχτυλο στον διακόπτη. Πες, πες, στο τέλος κάτι θα μείνει. Και σε εμάς, αλλά κυρίως στους κυβερνώντες.
Teddyboy, δεν θα ησυχάσω αν δεν δικαιωθεί ο Γιακουμάτος - τώρα θέλω να διαβάσω τη συνέχεια του κειμένου...
Ωραία. Τώρα που ξεκαθαρίσαμε το παραπάνω, μπορώ να γελάσω ελεύθερα με..
1 την αίσθηση που έχουμε, ότι με το να καταχρόμαστε (ή μήπως καταχραζόμαστε;) τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του πλανήτη, κάνουμε κακό στη Γη. Το συγκεκριμένο το είχε επισημάνει πρόσφατα ο Ασημώνης και συμφωνώ μαζί του, μέχρι κεραίας.
Η Γη τα τελευταία 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια έχει αντέξει σε ασύλληπτες για μας καταστροφικές απειλές, όπως για παράδειγμα τις συγκρούσεις με διάφορους περίεργους μετεωρίτες, που οδηγούσαν άτσαλα μέσα στο σύμπαν, σε κατάσταση μέθης.
Η Γη ίσως καταστραφεί σε μερικά εκατομμύρια χρόνια από την υπερθέρμανση του Ηλίου. Αν νομίζουμε όμως ότι μπορούμε να την καταστρέψουμε εμείς, που δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από μια κλανιά μέσα στο σύμπαν, τότε είμαστε πολύ μακριά νυχτωμένοι. Αυτό που πραγματικά καταστρέφουμε είναι η χλωρίδα, η πανίδα και το μέλλον των παιδιών μας.
2 τους υπεράριθμους Ελληνάρες που έσπευσαν να δηλώσουν την προθυμία τους να συμμετάσχουν στη δράση, κατακτώντας έτσι μια εκ’ των πρώτων θέσεων της παγκόσμιας κατάταξης. Ο πιο ασυνείδητος περιβαλλοντολογικά (και γενικά) λαός του κόσμου, θα δώσει το φωτεινό παράδειγμα (χαχαχαχαχα).
3 το γεγονός ότι όλοι οι προαναφερθέντες οικολογικά ευαισθητοποιημένοι, είχαν ξεχάσει ότι εκείνη την ώρα αγωνίζεται η επίσημη αγαπημένη τους Εθνική Ελλάδος κόντρα στο Ισραήλ που ως γνωστόν καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Μόλις μπει στη μια μεριά της ζυγαριάς η περιβαλλοντολογική συνείδηση, και στην άλλη το ιερό καθήκον της συντριβής των πολεμοχαρών Ισραηλινών, το σίγουρο είναι ότι η πλάστιγγα θα γύρει προς το δεύτερο!
Κυριακή 22 Μαρτίου 2009
The Prodigy - Invaders must die
Αξιολόγηση: * * *
Τους Prodigy τους ανακάλυψα στα mid 90s. Καθυστερημένα ως συνήθως, αφού οι άνθρωποι ήταν ήδη stars απ’ το 1992.
Ήταν η εποχή που ο ήχος του Seattle είχε αρχίσει να καταπίνει το ροκ, και στα charts κυριαρχούσαν η Mariah Carey (με το σέξι αγελαδίσιο βλέμμα), η Celine Dion (θέλω να γίνω Barbra Streisand στη θέση της Barbra Streisand) και διάφορα πλαστικά μπιτάκια μαζικής παραγωγής.
Ο ήχος των Prodigy ήταν μια όαση στη μουσική έρημο της εποχής. Το αριστοτεχνικό πάντρεμα του upbeat techno με τις άγριες ροκ κιθαριές και τα punk vocals σηματοδότησε μια νέα εποχή για την ηλεκτρονική μουσική, έκανε τους Prodigy super stars και επηρέασε αναρίθμητους καλλιτέχνες που ακολούθησαν (θυμάστε το soundtrack του Matrix;)
Ήταν η εποχή που ο ήχος του Seattle είχε αρχίσει να καταπίνει το ροκ, και στα charts κυριαρχούσαν η Mariah Carey (με το σέξι αγελαδίσιο βλέμμα), η Celine Dion (θέλω να γίνω Barbra Streisand στη θέση της Barbra Streisand) και διάφορα πλαστικά μπιτάκια μαζικής παραγωγής.
Ο ήχος των Prodigy ήταν μια όαση στη μουσική έρημο της εποχής. Το αριστοτεχνικό πάντρεμα του upbeat techno με τις άγριες ροκ κιθαριές και τα punk vocals σηματοδότησε μια νέα εποχή για την ηλεκτρονική μουσική, έκανε τους Prodigy super stars και επηρέασε αναρίθμητους καλλιτέχνες που ακολούθησαν (θυμάστε το soundtrack του Matrix;)
Η δημιουργική περίοδος για τους Prodigy ήταν μεταξύ 1992-1997 (οι πρώτοι 3 δίσκοι). Αργότερα κυκλοφόρησαν άλλους δύο δίσκους-παρωδία που έχω διαγράψει απ' τη μνήμη μου, για να φτάσουμε έτσι στο 2009 όπου οι Prodigy επιστρέφουν με την πρώτη σοβαρή δισκογραφική δουλειά μετά από 12 ολόκληρα χρόνια.
Το Invaders must die κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες και σκόρπισε ενθουσιασμό στους παλιούς fans, αφού πρόκειται ουσιαστικά για μια back to basics προσπάθεια. Έχουν ήδη ειπωθεί διάφορες υπερβολές όπως ότι είναι ο καλύτερος δίσκος της καριέρας τους, συγκλονιστική δουλειά, κτλ, κτλ..
Έχουν επίσης ειπωθεί και πολλά απαξιωτικά σχόλια από στραβωμένους επαγγελματίες μουσικοκριτικούς, που υποστηρίζουν με σθένος ότι πρόκειται για δίσκο απογοήτευση.
Η αλήθεια ως συνήθως βρίσκεται κάπου στη μέση. Πρόκειται για έναν πολύ καλό δίσκο ..που όμως κυκλοφόρησε με μια δεκαετία καθυστέρηση. Άρτια παραγωγή, haunting beats, θεότρελα synths, πάρτι διάθεση και νοσταλγία. Το ερώτημα όμως είναι έχει να μας πει κάτι καινούργιο ένας τέτοιος δίσκος σήμερα;
Πολύ φοβάμαι πως όχι, αλλά ίσως τελικά λειτουργήσει ως όχημα που θα βάλει νέους fans στο τριπάκι να ανακαλύψουν τις πρώτες δουλειές των Prodigy, και να κατανοήσουν πόσο πολύ επηρέασαν την πορεία της μουσικής που ονομάζουμε Electronica.
Για soundtrack του post δεν επέλεξα κάτι απ’ το νέο δίσκο. Σας έχω το video clip του Smack my bitch up (1997) το οποίο δεν θα βρείτε ακέραιο στο μυγιάγγιχτο το youtube, γιατί είναι ιδιαιτέρως controversial. Είχε απαγορευτεί κι απ’ το MTV. Προσέξτε την έκπληξη στο τέλος (οι παλιοί καταλαβαίνουν τι εννοώ).
Το Invaders must die κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες και σκόρπισε ενθουσιασμό στους παλιούς fans, αφού πρόκειται ουσιαστικά για μια back to basics προσπάθεια. Έχουν ήδη ειπωθεί διάφορες υπερβολές όπως ότι είναι ο καλύτερος δίσκος της καριέρας τους, συγκλονιστική δουλειά, κτλ, κτλ..Έχουν επίσης ειπωθεί και πολλά απαξιωτικά σχόλια από στραβωμένους επαγγελματίες μουσικοκριτικούς, που υποστηρίζουν με σθένος ότι πρόκειται για δίσκο απογοήτευση.
Η αλήθεια ως συνήθως βρίσκεται κάπου στη μέση. Πρόκειται για έναν πολύ καλό δίσκο ..που όμως κυκλοφόρησε με μια δεκαετία καθυστέρηση. Άρτια παραγωγή, haunting beats, θεότρελα synths, πάρτι διάθεση και νοσταλγία. Το ερώτημα όμως είναι έχει να μας πει κάτι καινούργιο ένας τέτοιος δίσκος σήμερα;
Πολύ φοβάμαι πως όχι, αλλά ίσως τελικά λειτουργήσει ως όχημα που θα βάλει νέους fans στο τριπάκι να ανακαλύψουν τις πρώτες δουλειές των Prodigy, και να κατανοήσουν πόσο πολύ επηρέασαν την πορεία της μουσικής που ονομάζουμε Electronica.
Για soundtrack του post δεν επέλεξα κάτι απ’ το νέο δίσκο. Σας έχω το video clip του Smack my bitch up (1997) το οποίο δεν θα βρείτε ακέραιο στο μυγιάγγιχτο το youtube, γιατί είναι ιδιαιτέρως controversial. Είχε απαγορευτεί κι απ’ το MTV. Προσέξτε την έκπληξη στο τέλος (οι παλιοί καταλαβαίνουν τι εννοώ).
Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009
Ποινικοποίηση της κουκούλας
γιατί όλοι στη στενή θα καταλήγαμε!
Όσο για σένα..
Μην διανοηθείς να 'ρθεις για καμμιά συναυλία.
Έχεις πάει μέσα με τη μία!
Τρίτη 17 Μαρτίου 2009
Η κατρακύλα του Σύριζα
Τα όμορφα αγόρια, όμορφα κατρακυλάνε
Τα ‘θελες και τα ‘παθες Αλεξάκο!
Θυμάσαι πριν από μερικούς μήνες, λίγο μετά την εκλογή σου, τι ποσοστά χτυπούσες στις δημοσκοπήσεις; Εικοσάρια! Τρίτο κόμμα ο Σύριζα! Κλονίστηκαν τα θεμέλια του δικομματισμού!
Δόξα το Θεό, είχαμε πει τότε. Να κι ένας νέος άνθρωπος με φρέσκιες ιδέες που μπορεί να κάνει τη διαφορά. Ένας άνθρωπος που δεν κουβαλάει εξαρτήσεις, δεν μιλάει με ξύλινη γλώσσα και μπορεί να παίξει ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις.
Και για κοίτα τώρα που βρίσκεσαι.. Στο 7,5%.
Κάτω κι απ’ την Αλέκα! Τι έφταιξε άραγε;
Ο πολιτικός σου Μπαμπάς θα σου πει «ταράξαμε τα νερά και βαλλόμεθα πανταχόθεν». Άλλοι θα σου πουν ότι έφταιξαν τα χάδια στα αυτιά των κουκουλοφόρων. Άλλοι θα σου πουν ότι σε περιόδους οικονομικής κρίσης οι πολίτες στρέφονται σε πολιτικές δυνάμεις που έχουν την εμπειρία να κυβερνήσουν..
Κολοκύθια τούμπανα!
Το πρόβλημα σου είναι ότι δεν έπεισες πως μπορείς να επηρεάσεις τις εξελίξεις. Και όσο σε παρακαλάει ο Γιωργάκης (συγνώμη, Γιώργος) να συνεργαστείτε, και εσύ είσαι με ένα μόνιμο και στείρο όχι στο στόμα, μην περιμένεις να πείσεις κανέναν.
Ο μόνος ρόλος που δείχνεις ικανός να παίξεις είναι αυτός του κόμματος διαμαρτυρίας. Και ποιος σου είπε ότι η χώρα είχε ανάγκη από ένα ακόμα τέτοιο κόμμα; Αυτόν τον χώρο τον έχει καταλάβει προ πολλού η Αλέκα.
Και στο κάτω-κάτω τι σου ζήτησε ο άνθρωπος; Δεν απαίτησε ούτε να αποδεχτείς όλες τις θέσεις του, ούτε τίποτα τέτοιο. Το μόνο που σου είπε είναι «έλα να δούμε που συγκλίνουν οι απόψεις μας και πάνω εκεί να βρούμε μια φόρμουλα συνεργασίας». «Όχι» εσύ, το χαβά σου.
Ρίξε μια ματιά τριγύρω σου. Κατ’ αρχάς μέσα στο κόμμα σου. Ο πρώην εσωκομματικός σου αντίπαλος Φώτης Κουβέλης δεν προτιμήθηκε για την αρχηγεία του κόμματος γιατί υποτίθεται πως οι ιδέες του δεν θα ήταν τόσο προοδευτικές όσο οι δικές σου. Ποιος να το πίστευε τότε ότι στην πορεία αυτός ο χριστιανός θα αποδεικνυόταν πολύ πιο προοδευτικός, διαλλακτικός και συζητήσιμος.
Μετά κοίτα λίγο παραπέρα, προς την άλλη πλευρά. Βλέπεις τον Καρατζαφέρη; Συνειδητοποιείς ότι είναι ο μόνος σύγχρονος ιδρυτής κόμματος που κατάφερε να βάλει το κόμμα του στη βουλή;
Τι έκανε αυτός ο μάγκας; Τσίμπησε πρώτα όλους τους πρώην κομματικά άστεγους «δεξιούς πατριώτες» και μετά είπε: «Όταν η ΝΔ πράττει το σωστό, εμείς θα είμαστε δίπλα της, όπου είναι λάθος θα μας βρει απέναντι της».
Το αποτέλεσμα; Πολλοί απογοητευμένοι δεξιοί καταλήγουν εκεί γιατί:
α) έτσι δηλώνουν τη δυσαρέσκεια τους για την σημερινή κυβέρνηση-θίασο
β) στηρίζουν τον πολιτικό συγγενή που θα κάνει ότι περνάει απ’ το χέρι του για να μην κυβερνήσει το Πασόκ.
Έχεις ιδέα Αλέξη μου πόσοι Πασόκοι είναι απογοητευμένοι απ’ το δεξιό και διεφθαρμένο παρελθόν της κυβέρνησης Σημίτη; Αντιλαμβάνεσαι πόσο πολύ θα ήθελαν να βρούνε στέγη στο δικό σου χώρο; Τους έστειλες όμως πίσω στο πατρικό τους γιατί κατάλαβαν πως αν σε ψηφίσουν, πάλι η Νέα Δημοκρατία θα κυβερνήσει.
Θέλεις να συνεχίσεις να το παίζεις hardcore, δικαίωμα σου, συνέχισε να το παίζεις. Πρόσεξε μόνο μην καταλήξεις και πάλι στα παλιά γνώριμα ποσοστά του 3%.. (Θα μπω στη βουλή ή δεν θα μπω;)
Πρόσεξε επίσης, γιατί έρχονται με κεκτημένη ταχύτητα και οι Οικολόγοι πράσινοι (ή όπως αλλιώς τους λένε).
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ο Τσίπρας στους Schooligans
Το μακροχρόνιο φλερτ Πασόκ - Συνασπισμού
Τα Γερμανικά του Αλέκου Αλαβάνου
Τρίτη 10 Μαρτίου 2009
The Wrestler
του Darren Aronofsky
Αξιολόγηση: * * * *
Αξιολόγηση: * * * *
Μέσα στο bar – Ποζεροκατάσταση
Mickey Rourke - Goddamn, they don’t make ‘em like they used to.
Marisa Tomei - Fuckin’ eighties, man. Best shit ever.
Mickey Rourke - Bet your ass, man. Guns n' Roses fucking rule.
Marisa Tomei - Crue, Def Lep..
Mickey Rourke - Then that Cobain pussy had to come around and ruin it all !!!
Marisa Tomei - Like there's something wrong with having a good time..
Mickey Rourke - Lemme tell you something, I hated the fucking 90's.
Marisa Tomei - Nineties fucking sucked!
Mickey Rourke - Nineties fucking sucked!
Φιλί
***
Ά ρε Mickey παιχταρά, ΕΣΥ το άξιζες το αγαλματάκι
(τελικά το δώσανε στο άλλο το ..pussy, χαχαχα)
(τελικά το δώσανε στο άλλο το ..pussy, χαχαχα)
Τρίτη 3 Μαρτίου 2009
Μαρακές
Το Μαρακές ήταν σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα το επισκεπτόμουν. Η απόφαση ελήφθη αυθόρμητα πριν από αρκετά χρόνια, όταν πρωτοάκουσα το αγαπημένο τραγούδι της προηγούμενης ανάρτησης.
Όλα αυτά τα χρόνια είχα αποφύγει επιμελώς να διαβάσω το οτιδήποτε σχετικό με την μυστήρια αυτή για μένα πόλη. Δεν το πολυσκεφτόμουνα, και απέφευγα να το εντάξω στα ταξίδια μου. Το θυμόμουν μόνο όποτε άκουγα το τραγουδάκι, ονειρευόμουν για λίγο και μετά πάλι (εσκεμμένα) το ξεχνούσα.
Το Μαρακές περίμενε υπομονετικά τη σειρά του, κρυμμένο σε κάποια γωνίτσα του μυαλού μου. Φέτος όμως κάποια στιγμή, τα πήρε στο κρανίο, όρθωσε ανάστημα και φώναξε Φέτος είναι η χρονιά μου!
Ok Dude, Let’s go!
Λίγες μέρες πριν την αναχώρηση μου άρχισα να συλλέγω κάποιες πρακτικές πληροφορίες για το ταξίδι μου, αλλά και πάλι απέφυγα επιμελώς να διαβάσω οτιδήποτε ουσιώδες. Είχα κρατήσει μόνο μια ατάκα που μου είχε πει κάποτε κάποιος, και μ’ αυτήν θέλησα να πορευτώ.
Μόλις πατήσεις το πόδι σου στη κεντρική πλατεία, θα πάθεις πολιτισμικό σοκ..
Ήλπιζα να μου συμβεί, αλλά δεν το πολυπίστευα κιόλας γιατί παρόλο που έχω ταξιδέψει αρκετά (εντός Ευρώπης κυρίως), τέτοιο πράμα δεν μου είχε λάχει. Ούτε καν στο πρώτο μου ταξίδι.
Έμελε λοιπόν να μου συμβεί στην πλαζ Τζαμάα Ελ Φνα!
Φαντάσου τώρα:
Πρωτοπατάς το πόδι σου εκεί, αργά το απόγευμα, την ώρα που η χαοτική αυτή πλατεία έχει αρχίσει να παίρνει φωτιά.
Πριν προλάβεις να κάνεις πέντε βήματα, σου την έχουν πέσει 3-4 παράξενοι μαυριδεροί τύποι, που σου λένε διάφορα ακατάληπτα πράματα με άψογη γαλλό-μαροκινή προφορά.
Απομακρύνεσαι διακριτικά αλλά πριν καλά-καλά καταλάβεις τι γίνεται, σε έχουν τσακώσει δύο νερουλάδες*, σε έχουν βάλει στη μέση, σου έχουν φορέσει ένα πλουμιστό καπέλο και ποζάρουν μαζί σου για φωτογραφία.* οι νερουλάδες είναι οι άνθρωποι που κάποτε έφερναν στο Μαρακές το πολύτιμο πόσιμο νερό. Είχαν υψηλό κύρος στην τοπική κοινωνία, καθεστώς απ’ το οποίο επωφελούνται ακόμη και σήμερα.
Το κλείστρο ανοιγοκλείνει, και επειδή αντιλαμβάνεσαι ότι δεν ήρθαν σε εσένα επειδή είσαι ο chosen one (όπως καλή ώρα ο Τζων Λοκ), βάζεις το χέρι στην τσέπη για να τους δώσεις μερικά κέρματα. Σκέφτεσαι ότι στο ταξί που σε έφερε στην πλατεία πλήρωσες 1,50€, οπότε υπολογίζεις πως αν τους δώσεις γύρω στο ένα ευρώ, θα σε πούνε large και θα φύγουν υπέρ-ευχαριστημένοι.
Εκείνοι όμως παρεξηγούνται και σου ζητάνε με έντονο ύφος 100 ντιράμ (περίπου 10,00€). Αντιλαμβάνεσαι ότι σε περνάνε για μαλάκα και προσπαθείς να ρίξεις την τιμή. Τελευταία τιμή 90 ντιράμ όλα μαζί, σου απαντάνε και εσύ αναρωτιέσαι ποια ήταν τα όλα που έκαναν.
Ξεμπλέκεις τελικά δίνοντας τους ένα πεντάευρω και συνεχίζεις να οδεύεις με πληγωμένη περηφάνια. Κάνεις κάποιους γρήγορους υπολογισμούς και συνειδητοποιείς ότι αν συνεχίσεις έτσι, μέχρι να φτάσεις στην άλλη άκρη της πλατείας θα σου ‘χει φύγει το εκατοντάευρω! Προχωράς παρακάτω και δεν ξαναπληρώνεις κανέναν κερατά!
Η πλατεία αναδύει έντονη μυρωδιά. Αναλύεις μία-μία τις οσμές όπως ακριβώς θα έκανε ο Ζαν Μπατίστ Γκρενούιγ, και συνειδητοποιείς ότι τα κύρια συστατικά του οσφρητικού αυτού φεστιβάλ είναι μπαχαρικά, ψητό κρέας, απλυσιά, χυμός πορτοκάλι, ούρα και κόπρανα αλόγων!
Ακούς στο βάθος τη φωνή του μουεζίνη να καλεί τους πιστούς για προσευχή. Καταπληκτικός τύπος, τον ηχογραφείς με το κινητό σου.
Λίγο παρακάτω βλέπεις κάποιον που γοητεύει ένα φίδι, μία μεσήλικη κυρία που έχει πείσει αρκετούς ότι βλέπει το μέλλον, έναν παραμυθά που έχει καταγοητεύσει το ακροατήριο του, και έναν οδοντίατρο* που βγάζει τα δόντια των ντόπιων στη μέση της πλατείας!* Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, οι οδοντίατροι της πλατείας έχουν σταθερή πελατεία. Οι περισσότεροι ντόπιοι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να επισκεφτούν κάποιο οδοντιατρείο.
Το σκοτάδι αρχίζει να πέφτει και όλοι αυτοί οι τύποι φωτίζονται μόνο από το ατομικό τους φαναράκι, που είναι τοποθετημένο πάνω στην ατομική τους κουρελού, που έχουν στρώσει κάτω στο τσιμέντο.
Σε έχει κόψει η πείνα γιατί είσαι νηστικός απ’ το πρωί και έτσι αποφασίζεις να δειπνήσεις σε κάποιο απ’ τα κιόσκια της πλατείας που ψήνουν διάφορα μπινελίκια. Κάπου διάβασες ότι είναι απολύτως ασφαλή, καθώς υπόκεινται σε αυστηρούς ελέγχους απ’ το Μαροκινό κράτος.
Όταν φτάνουν τα φαγητά παρατηρείς ότι πάνω στο καθαρό σου πιρούνι κατοικοεδρεύουν (εδώ και καιρό προφανώς) σάλτσες, λίπη, και αποξηραμένες ντομάτες!
Ζητάς ευγενικά απ’ τον σερβιτόρο ένα πιο καθαρό και αυτός σου το φέρνει πρόθυμα, κοιτάζοντας σε όμως με σχετική αποδοκιμασία (ά, τον υποχόνδριο τον τουρίστα)!
Απολαμβάνεις το τρυφερό σου κρεατάκι που κόβεται ακόμα και με την καρδία ενός αλυσοπρίονου(!) και πίνεις μαροκινή κόκα-κόλα (το αλκοόλ γενικώς απαγορεύεται)! Δεν πειράζει, τις επόμενες μέρες που θα 'χεις μάθει τα κατατόπια, θα γευτείς καταπληκτικές μαροκινές σπεσιαλιτέ.
Σηκώνεσαι μετά από λίγο, σχεδόν χορτασμένος και συνεχίζεις τη βόλτα σου. Τα φαναράκια τώρα έχουν αυξηθεί, το σκοτάδι έχει πέσει για τα καλά και η πλατεία χορεύει στους ρυθμούς των αφρικάνικων ταμπούρλων. Άνθρωποι τραγουδούν, άλλοι παίζουν παραδοσιακά έγχορδα και άλλοι επιδίδονται σε παράξενους βερβέρικους χορούς.
Χάνεσαι ανάμεσα στο πλήθος, χαλαρώνεις και αφουγκράζεσαι το παλμό της πλατείας. Η Τζαμάα Ελ Φνα είναι ένας μαγικός τόπος που έχει τη δική του ψυχή. Αν της δώσεις την ευκαιρία θα σε σαγηνέψει.***
Επιστρέφεις στο ήσυχο καταφύγιο του ξενοδοχείου σου, ξαπλώνεις και θαυμάζεις την μοναδική μαροκινή αρχιτεκτονική. Αυτοί οι φτωχοί άνθρωποι έχουν πολύ μεράκι, υπομονή και γούστο.
Κλείνεις τα μάτια και επεξεργάζεσαι όλα τα πρωτόγνωρα που βίωσες προηγουμένως. Ήταν τόσα πολλά και όμως κατάφεραν να συμβούν μέσα σε λίγες ώρες.
Ο χρόνος τελικά είναι μία πολύ σχετική έννοια.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
