Οι ταινίες της σαιζόν 2007-2008

..Με τα μάτια του Τεντυμπόη!

Στην αρχή της σαιζόν όλα έδειχναν ρόδινα (ιδού η Ρόδος)!
Θα επέστρεφαν οι φίλοι μου αδελφοί Coen, θα ερχόταν το πολλά υποσχόμενο there will be blood, o Woody μου θα ήταν και πάλι παρόν. Θα είχαμε επιτέλους μία σπουδαία κινηματογραφική σαιζόν μετά από πολλά χρόνια.
Δυστυχώς όμως, υπήρξαν και πάλι μερικές απλά καλές ταινίες χωρίς να έρθει ποτέ η ταινία-σταθμός που θα θυμόμαστε για χρόνια.

Για να θυμηθούμε λοιπόν τι είδαμε.

Michael Clayton * * *
Καλή ταινιούλα αλλά είναι ακριβώς αυτό: Ταινιούλα. Οι απανταχού κριτικοί προσπάθησαν απεγνωσμένα να μας πείσουν ότι πρόκειται για ταινιάρα, προτάθηκε για 7 Oscar και τελικά πήρε μόνο το Β’ Γυναικείου ρόλου και αυτό αδίκως, γιατί άξιζε να το πάρει η Amy Ryan του Gone baby gone.





Eastern Promises * * * +
Ο Cronenberg μας χάρισε μία απ’ τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Ένα γκανγκστερικό θρίλερ που καταφέρνει να αποφύγει τα κλισέ των ομοειδών του, με έναν Viggo Mortensen να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας και έναν Vincent Cassel να στέκεται δίπλα του επάξια. Η Naomi Watts αν και πρωταγωνίστρια μοιάζει με γλάστρα δίπλα στο τρομερό αντρικό δίδυμο.




La vie en rose * *
Έχει όλα τα συστατικά μιας οσκαρικής ταινίας: Συγκινητική αληθινή ιστορία, λίγη χαρά, πολύ κλάμα, καλές ερμηνείες, βαρβάτη παραγωγή. Παρ’ όλα αυτά, η βιογραφία της Edith Piaf καταφέρνει να κερδίσει επάξια τον τίτλο της πιο πληκτικής ταινίας της χρονιάς!
Η Marion Cotillard έπαιξε καλά, το σήκωσε το τιμημένο (Oscar A’ γυναικείου), αλλά εγώ θα το έδινα στην πιτσιρίκα του Juno.



Gone Baby Gone * * *
Ο πιο ατάλαντος ηθοποιός του κόσμου Ben Affleck είδε ότι δεν τον πήγαινε η υποκριτική και το γύρισε στην σκηνοθεσία. Κατάφερε τελικά να φτιάξει ένα καλό δραματικό θρίλερ που όμως δεν το λες και αριστούργημα.
Για πρωταγωνιστή έβαλε τον αδελφό του Casey Affleck, ο οποίος αν και έχει την ίδια βλακόφατσα καταφέρνει να αποδώσει τον χαρακτήρα ικανοποιητικά. Την παράσταση πάντως κλέβει η Amy Ryan που υποδύεται την ανεύθυνη μάνα.


No country for old men * * *
Το περίμενα πως και πως, γιατί έχω πόρωση με τους Coen.
Όσοι το είχαν δει μιλούσαν για την κορωνίδα του έργου τους. Μέσα στις υπερβολές που είχαν ειπωθεί, άκουσα και την ατάκα ‘όποιος δεν βρει εδώ τα πάντα που ζητάει από μία ταινία, τότε δεν είναι στα καλά του’.
Έκανα κι εγώ υπομονή, δεν την κατέβαζα και περίμενα να την δω στο σινεμά. Όταν την είδα με τους φίλους μου, βγήκαμε θυμάμαι απ’ την αίθουσα αμίλητοι και για κάποια ώρα κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο με απλανές βλέμμα. Μετά μας έπιασε ένα σπαστικό γέλιο και δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε με τίποτα!
Θα κλείσω λέγοντας ότι η ταινία είναι καλούτσικη, αλλά πολύ λίγη για Coen. Όποιος θεωρεί ότι αυτό είναι το masterpiece των ανθρώπων που στο παρελθόν μας έχουν χαρίσει τα Blood simple, Big Lebowski, Fargo, O brother where art thou και Man who wasn’t there δεν είναι ..καθόλου, μα καθόλου στα καλά του!


There will be blood * * *
Αφού έφαγα την ψυχρολουσία με τους Coen, είπα κι εγώ πια ότι η ταινία της χρονιάς θα είναι το There will be blood. Αυτό όμως που έμελε να δω ήταν άλλη μια παπάρα!
Δεν λέω ότι είναι κακό, απλώς είναι κι αυτό πολύ λιγότερο απ’ αυτό που περιμένεις να δεις.
Ο σκηνοθέτης Paul Thomas Anderson ζηλεύει τη δόξα του Citizen Cane και προσπαθεί να δημιουργήσει ένα ανάλογο έπος σε πιο σύγχρονη μορφή. Τελικά καταφέρνει να αναπαραγάγει πράγματα που έχουμε δει πολλές φορές στο παρελθόν χωρίς κανένα ίχνος φρεσκάδας. Το Magnolia που είχε γυρίσει ο ίδιος στο παρελθόν ήταν κλάσεις ανώτερο και πολύ πιο καινοτόμο. Ο Daniel Day-Lewis πάντως ενσάρκωσε πολύ επιτυχημένα τον αντι-ήρωα και δικαίως πήρε το Α’ Ανδρικού ρόλου.

Juno * * * * +
Και η έκπληξη μας ήρθε απ’ το πουθενά!
ή αλλιώς
Και η ταινία της χρονιάς μας ήρθε απ’ τον ανεξάρτητο κινηματογράφο!
Το Juno κατάφερε χωρίς κόπο να κλέψει καρδιές, με τη φρεσκάδα και το ταλέντο των παγκοσμίως άγνωστων συντελεστών του.
Ενώ πραγματεύεται το ευαίσθητο θέμα της νεανικής εγκυμοσύνης δεν πέφτει στην παγίδα του μελό. Απλώς μας διηγείται με λιτό, πανέξυπνο και χιουμοριστικό τρόπο μία ρεαλιστική ιστορία.
Τα πιτσιρίκια που έχουν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, δίνουν μαθήματα ανεπιτήδευτης ερμηνείας σε πολλούς φτασμένους συναδέλφους τους και σκηνοθεσία-σενάριο παίρνουν άριστα. Ά, έχει και άπαιχτο soundtrack (‘αγοράστε’ το)!

The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford * * * *
Όσο μακρύς είναι ο τίτλος της άλλο τόσο είναι και η διάρκεια της ταινίας (2 ώρες και 40 λεπτά). Κι ενώ ο τίτλος σου έχει αποκαλύψει όλη την υπόθεση και ενώ είσαι σίγουρος πως η ταινία θα μακρηγορεί φλυαρώντας, όταν τη δεις αναθεωρείς.
Λιτή, ατμοσφαιρική και στημένη με μαεστρία η ιστορία της δολοφονίας του Jesse James δεν σε αφήνει να βαρεθείς ούτε στιγμή.
Θυμάμαι έβλεπα την ταινία μόνος, βράδυ, ξάπλα στον καναπέ. Και ενώ ήξερα ακριβώς τι θα ακολουθήσει, εκείνες τις δραματικές στιγμές πριν τη δολοφονία, η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή.
Ο Casey Affleck εδώ ήταν πολύ καλύτερος απ’ ότι στο Gone baby gone, ενώ τον Brad Pitt τον έχουμε δει σε πολύ καλύτερες ερμηνείες. Ίσως να μην του ταίριαζε απόλυτα ο ρόλος.

Ξέρω ότι έχω αφήσει απ’ έξω πολλές ακόμα ταινίες, αλλά ούτως ή άλλως το συγκεκριμένο άρθρο μου βγήκε πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι αρχικά σχεδίαζα, οπότε το βουλώνω εδώ.
Α, και να με μαλώνετε όταν ανεβάζω τόσο μεγάλα posts!

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Prizzi's Honor