Η εκδίκηση των πολιτών

Σενάρια διεξόδου απ’ την κρίση επεξεργάζονται στο Μαξίμου, μέσα σε ένα ιδιαίτερα βαρύ κλίμα που μετά τις τελευταίες δημοσκοπήσεις έγινε ακόμα βαρύτερο. Η φθορά αγγίζει πλέον και τον ίδιο τον πρωθυπουργό, που φαίνεται να χάνει την ιδιότητα του ‘καταλληλότερου’.

Οι εισηγήσεις των πρωτοκλασάτων στελεχών, κινούνται ως συνήθως σε πολύ στενά επικοινωνιακά πλαίσια:

Ανασχηματισμός πριν ή μετά τον προϋπολογισμό, καρατόμηση Τατούλη, ανανέωση ψήφου εμπιστοσύνης προς φίμωση ανταρτών, κτλ. κτλ.

Όλα αυτά όμως αναδεικνύουν περίτρανα το σοβαρότερο πρόβλημα του κυβερνόντος κόμματος που δεν είναι άλλο από την έλλειψη κριτικής ικανότητας.

Έχουν εστιάσει στο επικοινωνιακό λάθος του Καραμανλή να καλύψει τον Βουλγαράκη, θεωρώντας ότι δεν είναι ο Παπανδρέου αυτός που ύψωσε ανάστημα, αλλά είναι ο Καραμανλής αυτός που κόντυνε και μοιραία έχασε το δημοκοπικό προβάδισμα.

Τους είναι δηλαδή αδύνατο να καταλάβουν δύο πολύ απλά πράγματα:

- Το επικοινωνιακό λάθος ήταν απλώς το κερασάκι στην τούρτα της αποτυχημένης (σε όλους τους τομείς) κυβερνητικής πολιτικής

- Η νέα αντιπολιτευτική τακτική του ΓΑΠ εκτιμήθηκε δεόντως. Είναι η πρώτη φορά, που ηγέτης της αντιπολίτευσης αντί να πέσει στην παγίδα του ανέξοδου καταγγελτικού λογού, παρουσιάζει ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες πολιτικές προτάσεις.

Όσο το κυβερνών κόμμα επιμένει στην κοντόφθαλμη θεώρηση της κρίσης, τόσο αυτή θα παγιώνεται στην αντίληψη των πολιτών ως μη αναστρέψιμη.


ΥΓ. Η τέχνη μιμείται την ζωή, ή μήπως η ζωή την τέχνη;
Οι φράσεις που αναγράφονται στην αφίσα της ταινίας, καθιστούν το παραπάνω ερώτημα πιο επίκαιρο από ποτέ!