Μαρακές

Το Μαρακές ήταν σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα το επισκεπτόμουν. Η απόφαση ελήφθη αυθόρμητα πριν από αρκετά χρόνια, όταν πρωτοάκουσα το αγαπημένο τραγούδι της προηγούμενης ανάρτησης.

Όλα αυτά τα χρόνια είχα αποφύγει επιμελώς να διαβάσω το οτιδήποτε σχετικό με την μυστήρια αυτή για μένα πόλη. Δεν το πολυσκεφτόμουνα, και απέφευγα να το εντάξω στα ταξίδια μου. Το θυμόμουν μόνο όποτε άκουγα το τραγουδάκι, ονειρευόμουν για λίγο και μετά πάλι (εσκεμμένα) το ξεχνούσα.

Το Μαρακές περίμενε υπομονετικά τη σειρά του, κρυμμένο σε κάποια γωνίτσα του μυαλού μου. Φέτος όμως κάποια στιγμή, τα πήρε στο κρανίο, όρθωσε ανάστημα και φώναξε Φέτος είναι η χρονιά μου!

Ok Dude, Let’s go!

Λίγες μέρες πριν την αναχώρηση μου άρχισα να συλλέγω κάποιες πρακτικές πληροφορίες για το ταξίδι μου, αλλά και πάλι απέφυγα επιμελώς να διαβάσω οτιδήποτε ουσιώδες. Είχα κρατήσει μόνο μια ατάκα που μου είχε πει κάποτε κάποιος, και μ’ αυτήν θέλησα να πορευτώ.

Μόλις πατήσεις το πόδι σου στη κεντρική πλατεία, θα πάθεις πολιτισμικό σοκ..

Ήλπιζα να μου συμβεί, αλλά δεν το πολυπίστευα κιόλας γιατί παρόλο που έχω ταξιδέψει αρκετά (εντός Ευρώπης κυρίως), τέτοιο πράμα δεν μου είχε λάχει. Ούτε καν στο πρώτο μου ταξίδι.

Έμελε λοιπόν να μου συμβεί στην πλαζ Τζαμάα Ελ Φνα!

Φαντάσου τώρα:

Πρωτοπατάς το πόδι σου εκεί, αργά το απόγευμα, την ώρα που η χαοτική αυτή πλατεία έχει αρχίσει να παίρνει φωτιά.




Πριν προλάβεις να κάνεις πέντε βήματα, σου την έχουν πέσει 3-4 παράξενοι μαυριδεροί τύποι, που σου λένε διάφορα ακατάληπτα πράματα με άψογη γαλλό-μαροκινή προφορά.

Απομακρύνεσαι διακριτικά αλλά πριν καλά-καλά καταλάβεις τι γίνεται, σε έχουν τσακώσει δύο νερουλάδες*, σε έχουν βάλει στη μέση, σου έχουν φορέσει ένα πλουμιστό καπέλο και ποζάρουν μαζί σου για φωτογραφία.

* οι νερουλάδες είναι οι άνθρωποι που κάποτε έφερναν στο Μαρακές το πολύτιμο πόσιμο νερό. Είχαν υψηλό κύρος στην τοπική κοινωνία, καθεστώς απ’ το οποίο επωφελούνται ακόμη και σήμερα.

Το κλείστρο ανοιγοκλείνει, και επειδή αντιλαμβάνεσαι ότι δεν ήρθαν σε εσένα επειδή είσαι ο chosen one (όπως καλή ώρα ο Τζων Λοκ), βάζεις το χέρι στην τσέπη για να τους δώσεις μερικά κέρματα. Σκέφτεσαι ότι στο ταξί που σε έφερε στην πλατεία πλήρωσες 1,50€, οπότε υπολογίζεις πως αν τους δώσεις γύρω στο ένα ευρώ, θα σε πούνε large και θα φύγουν υπέρ-ευχαριστημένοι.

Εκείνοι όμως παρεξηγούνται και σου ζητάνε με έντονο ύφος 100 ντιράμ (περίπου 10,00€). Αντιλαμβάνεσαι ότι σε περνάνε για μαλάκα και προσπαθείς να ρίξεις την τιμή. Τελευταία τιμή 90 ντιράμ όλα μαζί, σου απαντάνε και εσύ αναρωτιέσαι ποια ήταν τα όλα που έκαναν.

Ξεμπλέκεις τελικά δίνοντας τους ένα πεντάευρω και συνεχίζεις να οδεύεις με πληγωμένη περηφάνια. Κάνεις κάποιους γρήγορους υπολογισμούς και συνειδητοποιείς ότι αν συνεχίσεις έτσι, μέχρι να φτάσεις στην άλλη άκρη της πλατείας θα σου ‘χει φύγει το εκατοντάευρω! Προχωράς παρακάτω και δεν ξαναπληρώνεις κανέναν κερατά!

Η πλατεία αναδύει έντονη μυρωδιά. Αναλύεις μία-μία τις οσμές όπως ακριβώς θα έκανε ο Ζαν Μπατίστ Γκρενούιγ, και συνειδητοποιείς ότι τα κύρια συστατικά του οσφρητικού αυτού φεστιβάλ είναι μπαχαρικά, ψητό κρέας, απλυσιά, χυμός πορτοκάλι, ούρα και κόπρανα αλόγων!

Ακούς στο βάθος τη φωνή του μουεζίνη να καλεί τους πιστούς για προσευχή. Καταπληκτικός τύπος, τον ηχογραφείς με το κινητό σου.



Λίγο παρακάτω βλέπεις κάποιον που γοητεύει ένα φίδι, μία μεσήλικη κυρία που έχει πείσει αρκετούς ότι βλέπει το μέλλον, έναν παραμυθά που έχει καταγοητεύσει το ακροατήριο του, και έναν οδοντίατρο* που βγάζει τα δόντια των ντόπιων στη μέση της πλατείας!

* Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, οι οδοντίατροι της πλατείας έχουν σταθερή πελατεία. Οι περισσότεροι ντόπιοι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να επισκεφτούν κάποιο οδοντιατρείο.

Το σκοτάδι αρχίζει να πέφτει και όλοι αυτοί οι τύποι φωτίζονται μόνο από το ατομικό τους φαναράκι, που είναι τοποθετημένο πάνω στην ατομική τους κουρελού, που έχουν στρώσει κάτω στο τσιμέντο.

Σε έχει κόψει η πείνα γιατί είσαι νηστικός απ’ το πρωί και έτσι αποφασίζεις να δειπνήσεις σε κάποιο απ’ τα κιόσκια της πλατείας που ψήνουν διάφορα μπινελίκια. Κάπου διάβασες ότι είναι απολύτως ασφαλή, καθώς υπόκεινται σε αυστηρούς ελέγχους απ’ το Μαροκινό κράτος.

Όταν φτάνουν τα φαγητά παρατηρείς ότι πάνω στο καθαρό σου πιρούνι κατοικοεδρεύουν (εδώ και καιρό προφανώς) σάλτσες, λίπη, και αποξηραμένες ντομάτες!

Ζητάς ευγενικά απ’ τον σερβιτόρο ένα πιο καθαρό και αυτός σου το φέρνει πρόθυμα, κοιτάζοντας σε όμως με σχετική αποδοκιμασία (ά, τον υποχόνδριο τον τουρίστα)!

Απολαμβάνεις το τρυφερό σου κρεατάκι που κόβεται ακόμα και με την καρδία ενός αλυσοπρίονου(!) και πίνεις μαροκινή κόκα-κόλα (το αλκοόλ γενικώς απαγορεύεται)! Δεν πειράζει, τις επόμενες μέρες που θα 'χεις μάθει τα κατατόπια, θα γευτείς καταπληκτικές μαροκινές σπεσιαλιτέ.

Σηκώνεσαι μετά από λίγο, σχεδόν χορτασμένος και συνεχίζεις τη βόλτα σου. Τα φαναράκια τώρα έχουν αυξηθεί, το σκοτάδι έχει πέσει για τα καλά και η πλατεία χορεύει στους ρυθμούς των αφρικάνικων ταμπούρλων. Άνθρωποι τραγουδούν, άλλοι παίζουν παραδοσιακά έγχορδα και άλλοι επιδίδονται σε παράξενους βερβέρικους χορούς.

Χάνεσαι ανάμεσα στο πλήθος, χαλαρώνεις και αφουγκράζεσαι το παλμό της πλατείας. Η Τζαμάα Ελ Φνα είναι ένας μαγικός τόπος που έχει τη δική του ψυχή. Αν της δώσεις την ευκαιρία θα σε σαγηνέψει.

***

Επιστρέφεις στο ήσυχο καταφύγιο του ξενοδοχείου σου, ξαπλώνεις και θαυμάζεις την μοναδική μαροκινή αρχιτεκτονική. Αυτοί οι φτωχοί άνθρωποι έχουν πολύ μεράκι, υπομονή και γούστο.

Κλείνεις τα μάτια και επεξεργάζεσαι όλα τα πρωτόγνωρα που βίωσες προηγουμένως. Ήταν τόσα πολλά και όμως κατάφεραν να συμβούν μέσα σε λίγες ώρες.

Ο χρόνος τελικά είναι μία πολύ σχετική έννοια.

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Loreena McKennitt - Marrakesh night market