Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010
Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010
Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010
Ανάρτηση με Ομπάμα, Αγρότες, Six feet under, Sherlock Holmes, ΓΑΠ, κα
- Συνεχίζω με λίστα γιατί έχω καιρό να γράψω. Θέλω επίσης να εκφράσω δημοσίως τον σεβασμό μου απέναντι στον άνθρωπο που εφηύρε (μα είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια λέξη; με ηύ;) τις bulleted lists.
- Μια καλή θητεία στην προεδρία των ΗΠΑ είναι προτιμότερη από δύο μέτριες δήλωσε ο Ομπάμα, του οποίου η δημοτικότητα βρίσκεται στον πάτο. Μια κακή θητεία είναι προτιμότερη από δύο κακές θητείες, έχω να πω εγώ. Διαβάστε περισσότερα στο καταπληκτικό άρθρο του Άρη Χατζηστεφάνου. Πριν το διαβάσετε, θέλω να υπενθυμίσω ότι αμερικανός πρόεδρος τιμήθηκε πρόσφατα με το νόμπελ ειρήνης!
- ΔΗ.ΨΗ.ΜΟ.ΦΙ.ΣΜΑ! Η Ελληνοφρένεια είναι τελικά η μοναδική σταθερή αξία στο ελληνικό ραδιόφωνο. Όλα τα υπόλοιπα είναι τόσο ρευστά. Τα τελευταία 3 χρόνια άκουγα φανατικά Flash 96. Ήταν ο ορισμός του ποιοτικού ενημερωτικού ραδιοφώνου (τουλάχιστον τις πρωινές ώρες που άκουγα εγώ). Και ξαφνικά άλλαξαν όλα. Οι ποιοτικές εκπομπές (Σταματόπουλος, Κοκορίκος) συρρικνώθηκαν ή μεταφέρθηκαν σε απαγορευτικές ώρες και αντικαταστάθηκαν από φάρσες, βλακ χιούμορ, συνταξιούχους που λένε τον πόνο τους on-air, αφιερώσεις, τραγουδάκια, βλακειούλες (Λάλας). Αντίο Flash!
- Θα ήθελα όταν δεν πηγαίνει καλά η δουλειά μου, να μου δίνει χρήματα το κράτος. Θα ήθελα να μπορώ να μπλοκάρω με το αυτοκίνητο μου την κυκλοφορία, απαιτώντας κι άλλα, χωρίς να με συλλαμβάνει η αστυνομία. Θα ήθελα να με καλεί για διάλογο η υπουργός και εγώ να την γράφω εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Θα ήθελα να γινόμουν κι εγώ ένας τηλεοπτικός σούπερ σταρ και να συζητάω κάθε βράδυ με την Τρέμη και τον Πρετεντέρη..
Είστε λάθος κύριοι αγρότες και δεν έχετε κανέναν μαζί σας. Οι κοινωνικοί αγώνες γίνονται από αγωνιστές που χύνουν το δικό τους αίμα, όχι το αίμα των συνανθρώπων τους. Την λέξη απεργία την έχετε ακούσει ποτέ;me and the farmer - Μουσική: What it is. Funky, soul & rare grooves * * * * *
Από συλλογές με βαρύγδουπους τίτλους που υπόσχονται λαγούς και πετραχείλια, έχει βρωμίσει ο τόπος. Η συγκεκριμένη όμως είναι ένα αριστούργημα. 91 (στον αριθμό - τετραπλό cd) πραγματικά σπάνιες και βρώμικες τζαζο-φανκιές που θα εκτιμηθούν δεόντως απ' τους λάτρες του είδους. Πρόκειται για τραγούδια που στην πλειοψηφία τους ξεχάστηκαν σχεδόν αμέσως μόλις ηχογραφήθηκαν, αν και πολλά απ' αυτά σαμπλαρίστηκαν αργότερα από καλλιτέχνες της hip hop. Θα μπορούσα να μιλάω για πάντα για αυτή τη συλλογή, γιαυτό σταματάω εδώ. Κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και ανακαλύψτε την for god's sake! - Σινεμά: Οι τελευταίες δύο ταινίες που είδα έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Απολαμβάνεις να τις βλέπεις όσο βρίσκεσαι μέσα στην αίθουσα, αλλά μόλις βγεις έξω δεν σου έχει μείνει τίποτα.
Με τον Guy Ritchie συμβαίνει πάντα αυτό. Το Sherlock Holmes * * * έχει να επιδείξει έναν καταπληκτικό Robert Downey Jr, έναν ξενέρωτο όπως πάντα Jude Law και μια γρήγορη / έξυπνη σκηνοθεσία. Τίποτα άλλο όμως.
Το Avatar * * * προσφέρει απλόχερα eye candy και προσπαθεί να δημιουργήσει έναν μυθικό κόσμο σε στυλ Lord of the rings, αλλά σε πιο κοσμικό επίπεδο. Τα καταφέρνει μια χαρά σ' αυτούς τους τομείς, όμως και πάλι περιεχόμενο = μηδέν. Και μην ακούσω ότι και καλά έχει ένα σωρό έμμεσες αναφορές στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και την καταστροφή του πλανήτη στο όνομα της οικονομικής ανάπτυξης.. Οκ, υπάρχουν αυτές οι αναφορές, αλλά ούτε μας λέει τίποτα καινούργιο, ούτε μας δίνει τροφή για σκέψη. Καλούτσικη ήταν η ταινία, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί έσπευσαν όλοι οι μηντιάνθρωποι να την θεοποιήσουν. - Τηλεοπτικές σειρές. Το Six feet under το ανακάλυψα αργά, δεδομένου ότι ξεκίνησε το 2001 και μετά από πέντε επιτυχημένες σαιζόν, τελείωσε το 2005. Η αλήθεια είναι ότι αντιστάθηκα αρκετά πριν αποφασίσω να το παρακολουθήσω γιατί με απωθούσε το θέμα γύρω απ' το οποίο περιστρέφεται. Οι ήρωες είναι μια οικογένεια νεκροθαφτών και η σειρά δεν έχει στοιχεία black humour, όπως ίσως θα περίμενε κανείς από μια τηλεοπτική σειρά με τέτοιο τίτλο. Ευτυχώς όμως, το μακάβριο του θέματος είναι απλώς το χαλάκι πάνω στο οποίο πατάνε οι πολύ καλογραμμένες ιστορίες που παρακολουθούμε. Εμπνευσμένη / λιτή σκηνοθεσία, καταπληκτικές ανεπιτήδευτες ερμηνείες, και παραγωγή HBΟ που φημίζεται για την καλλιτεχνική ελευθερία που δίνει στους δημιουργούς, είναι μόνο μερικοί λόγοι για να το παρακολουθήσει κανείς. Αν έχετε όρεξη για ποιοτική τηλεθέαση που ξεφεύγει απ' την τηλεοπτική ελαφρότητα, ψάξτε το.
Lost - season 6 (final) (δόξα το Θεό). Υπόσχεται να μας δώσει απαντήσεις σε όλα αυτά τα περίεργα τεκτενόμενα που παρακολουθούμε τα τελευταία 5 χρόνια και επιτέλους να τελειώσει. Μην ξεχάσετε, ξεκινάει Τρίτη 2 Φεβρουαρίου. Ακολουθεί 4λεπτο βιντεάκι για να φρεσκάρει τη μνήμη μας. Άντε να δούμε.. - ΓΑΠ και νέα κυβέρνηση / ο απολογισμός των πρώτων 100 ημερών: Διάλογος, διαβούλευση, συσκέψεις, συμβούλια, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα.. Αναρωτιέμαι θα κυβερνήσουν καθόλου, ή θα πάμε μέχρι το τέλος της τετραετίας συζητώντας..;
- Αυτό πάντως που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση στις πρώτες 100 μέρες της νέας κυβέρνησης ήταν η απόφαση να φορολογηθούν αναδρομικά οι γονικές παροχές. Περίμενα απ' το Γιώργο Παπανδρέου να δείξει περισσότερη ευαισθησία απέναντι στους γονείς που θέλουν να αφήσουν κάτι στα παιδιά τους.. Γιατί - όπως είπε κάποιος σε κάποιο ραδιόφωνο - και ο ίδιος ο Γιώργος ..με γονική παροχή το πήρε το μαγαζί!!!
Δείτε Επίσης
Να μην ξεχάσω
Το παραμύθι που ενυπωσίασε τον Γιώργο Καρατζαφέρη όταν ήταν παιδί
Τα γενέθλια του Πασόκ
Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009
Τα καλύτερα μουσικά albums των noughties
20. joss stone - the soul sessions
Στο εξώφυλλο του debut album της, η 16χρονη κουκλίτσα έκρυψε το αγγελικό της πρόσωπο πίσω από ένα μικρόφωνο.
Δεν ήθελε να την κρίνουμε απ' την εμφάνιση της, και δεν είχε καμία όρεξη να γίνει το επόμενο είδωλο της teen pop. Έτσι μας σερβίρισε μια λαχταριστή συλλογή από vintage soul classics, αναγκάζοντας μας να δώσουμε βάση στη συναρπαστική μαύρη φωνή της.
19. colplay - viva la vida
Πολλοί θεωρούν τους Coldplay την επόμενη 'μεγαλύτερη μπάντα στον κόσμο', αυτούς δηλαδή που θα πάρουν τη σκυτάλη απ' τους U2.
Θα μπορούσε να ήταν έτσι, γιατί πραγματικά όλοι τους οι δίσκοι κινούνται σε πολύ υψηλά standards. Όμως κάτι λείπει. Και αυτό είναι η τόλμη. Πάρτε κανένα ρίσκο ρε παληκάρια! Μέχρι τότε θα βολευτούμε με αυτό που ξέρετε να κάνετε καλά. Επέλεξα το Viva la vida.
18. robbie williams - swing when you're winning
Ο Robbie δεν είναι ρόμπα! Απέδειξε ότι είναι ένας γνήσιος superstar που μπορεί να φέρει σε πέρας οποιαδήποτε αποστολή, όσο δύσκολη κι αν είναι.
Το Swing when you're winning αποτελείται από διασκευές διαχρονικών τραγουδιών που θεωρούνται jazz standards. Ο Robbie τολμά να τραγουδήσει Sinatra, Ellington, Gershwin, κ.α. και το κάνει με τόση αυτοπεποίθηση, όση χρειάζεται ένα τέτοιο εγχείρημα.
17. muse - black holes and revelations
Οι Βρετανοί τους αγάπησαν εξ' αρχής. Στην Αμερική έγιναν μεγάλοι το 2003. Εμένα με κέρδισαν το 2006 με τον δίσκο Black holes and revelations, τον οποίο θεωρώ τον σημαντικότερο της καριέρας τους.
Alternative rock, που δεν διστάζει να αγγίξει εντελώς ασύμβατους μουσικούς χώρους όπως συμφωνική μουσική και Disco?!
16. john mayer - continuum
Ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας παίζοντας βαρετή κιθαριστική pop. Ήταν μόνο 22 χρονών.
Μεγαλώνοντας άρχισε να μεταμορφώνεται σε έναν σπουδαίο μπλουζ κιθαρίστα. Έπαιξε δίπλα σε ιερά τέρατα όπως οι Buddy Guy, Eric Clapton, B.B. King και Herbie Hancock. Όλες αυτές οι εμπειρίες του αποτυπώνονται στο Continuum του 2006, έναν καταπληκτικό Blues / Soft Funk / Soul δίσκο.
15. the long blondes - couples
Οι Long blondes ήταν πέντε φίλοι (αγόρια και κορίτσια) που ήθελαν να κάνουν κάτι σχετικό με την τέχνη, αλλά δεν ήξεραν τι. Όταν μια απ' τις κοπέλες της παρέας έλαβε σαν δώρο μια κιθάρα απ' τον θείο της, οι Long Blondes αποφάσισαν να κάνουν μουσική.
Οι περισσότεροι απ' αυτούς δεν είχαν ξαναπιάσει μουσικά όργανα στα χέρια τους. Το συμβόλαιο και η επιτυχία ήρθαν σε χρόνο ρεκόρ. Το πρώτο τους album το λάτρεψα αμέσως γιατί μου θύμιζε λίγο Elastica.
Επέλεξα όμως το δεύτερο γιατί ξεφεύγει απ' το κλασικό indie rock και πάει προς 80s pop. Αμέσως μετά απ' αυτή τη δουλειά η μπάντα διαλύθηκε, λόγω ασθένειας του κιθαρίστα. Αυτό πιθανότατα θα οδηγήσει τη συναρπαστική από κάθε άποψη :0 τραγουδίστρια του σχήματος σε σόλο καριέρα. Κρατήστε το όνομα: Kate Jackson.
14. howling bells - howling bells
Δραματικό ροκ ντεμπούτο από Αυστραλούς που πολιτογραφήθηκαν Λονδρέζοι. Αν του δώσεις την ευκαιρία, μετά από μερικά ακούσματα θα σου στοιχειώσει το μυαλό.
13. morrissey - the years of refusal
Τα χρόνια της άρνησης της σόλο καριέρας του Morrissey ανήκουν στο παρελθόν. Ο frontman των Smiths διανύει μια περίοδο δεύτερης νεότητας.
Το Years of refusal δεν έπεσε ξαφνικά απ' τον ουρανό. Είχε προηγηθεί το Ringleader of the tormentors που μας είχε δείξει ότι ο πρώην τραγουδιστής της πιο 'influential μπάντας των τελευταίων 50 xρόνων' (NME) βρίσκεται στην πιο δημιουργική φάση της προσωπικής του καριέρας.
12. loopa scava meets cayetano - up and down
Όταν ο Loopa scava (Ηλίας Μιμιλίδης) συνάντησε τον Cayetano (Γιώργο Μπρατάνη) δημιούργησαν την πιο όμορφη ελληνική δουλειά που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια. Τραγουδά η Πελίνα Στέφου. Δύσκολα κατατάσσεται κάπου αυτός ο δίσκος. Trip Hop / Down Tempo, κάτι τέτοιο. Μου θυμίζει και λίγο Gotan project.
11. gnarls barkley - st elsewhere
Gnarls barkley είναι το σχήμα που προέκυψε απ' την συνεργασία του πανέξυπνου παραγωγού Danger mouse και του πολύ καλού soul τραγουδιστή Cee-Lo Green. Αυτοί οι δύο κύριοι είναι οι κατασκευαστές εκείνου του πνευματώδους σουξεδακίου που λέει Does that make me craaaaaaaaaaaaaaaazy? Το συγκεκριμένο τραγούδι δεν είναι απ' τα καλύτερα αυτού του πολύ δυνατού pop funk δίσκου.
10. r.l. burnside - a bothered mind
Ο R.L. Burnside ήταν ένα λουλούδι που άνθισε στη δεύτερη πεντηκονταετία της ζωής του. Αν και γεννηθείς το 1926, ο σπουδαίος bluesman χρειάστηκε να περιμένει μέχρι τα 90s για να δει την καριέρα του να απογειώνεται. Απολαύστε τον σε ηλικία 78 χρονών, να πιάνει τα μπλουζ απ' τα μαλλιά και να τα τραβάει μέχρι τα όρια τους, και λίγο παραπέρα (λίγο πριν ο ίδιος πάθει καρδιακή προσβολή, κάνει bypass και αποβιώσει).
09. editors - the back room
Ίσως το σημαντικότερο ντεμπούτο της δεκαετίας. Τόσο πλούσιο / σκοτεινό / fresh, yet vintage / ροκ ήχο έχω να ακούσω ούτε και εγώ ξέρω από πότε. Βρετανοί βέβαια.
08. ronny jordan - off the record
Αν ήξερε ο Ronny Jordan πως αυτό που έκανε στα early nineties θα ονομαζόταν αργότερα acid jazz και θα κακοποιούταν βάναυσα στα χέρια διάφορων άσχετων, ίσως να μην το είχε κάνει ποτέ.
Το Off the record είναι ένα πανέμορφο jazz / retro funk / smooth jazz / hip hop fusion album του 2001. Χαλαρό και όμορφο, ιδανικό για να 'make sweet love to you woman' που θα 'λεγε και ο Chef!
07. bob dylan - modern times
Ευτυχώς, ο παππούς δεν λέει να τα παρατήσει. Ο μεγάλος αυτός μυθοπλάστης απ' ότι φαίνεται θα συνεχίζει να μας συναρπάζει μέχρι τα βαθιά του γεράματα.
Η δεύτερη στροφή του opening track ξεκινάει με τους στίχους 'I was thinkin' 'bout Alicia Keys, couldn't keep from crying' και είναι εξ' ολοκλήρου αφιερωμένη στη νεαρά τραγουδίστρια?!
06. yeah yeah yeahs - show your bones
Θα μπορούσα να είχα επιλέξει το It's Blitz, αλλά μια που το έχω μνημονεύσει παλιότερα, είπα να βάλω εδώ το Show your bones που είναι εξίσου καλό. Παρεξηγημένος δίσκος επειδή απογοήτευσε το punk κοινό που είχε αγαπήσει το Fever to tell. Ξεκολλήστε, το punk έχει πεθάνει προ πολλού. Το ζητούμενο είναι βασιζόμενοι στην σπουδαία παρακαταθήκη του, να προχωράμε μπροστά. Αυτό κάνουν οι Yeah yeah yeahs.
05. gotan project - la revancha del tango
Πρωτοπόροι. Πήγαν την Electronica σε νέα ανεξερεύνητα λημέρια. Εκεί συνάντησε το Αργεντίνικο Τango και ο έρωτας μεταξύ τους ήταν κεραυνοβόλος. Τον δρόμο που χάραξαν οι Gotan project τον ακολούθησαν κι άλλοι. Το ταγκό είχε επιτέλους πάρει την εκδίκηση του!
04. yann tiersen - amelie
Ένα μαγικό soundtrack από μια μαγική ταινία. Αμφότερα παίχτηκαν περισσότερο από όσο τους άξιζε.
Ο κοφτερός ήχος του ακορντέον αγγίζει αβίαστα ότι πιο ευαίσθητο έχεις μέσα σου.
03. gonzales - uber alles
Σοβαρός; Γελοίος; Χυδαίος; Rapper; Κλασικός πιανίστας; Μουσικός παραγωγός; Ή απλά entertainist;
Όπως και να τον χαρακτηρίσεις, το σίγουρο είναι ότι ο Gonzales είναι ένας απ' τους σημαντικότερους μουσικούς της τελευταίας δεκαετίας.
02. portishead - third
Τους είναι αδύνατο να μη βγάλουν τέλειο δίσκο.
Το μοναδικό άλμπουμ που κυκλοφόρησαν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας, μας δίνει περισσότερες χαρές από ότι ολόκληρες δισκογραφίες άλλων καλλιτεχνών. Θεϊκή μουσική.
01. depeche mode - sounds of the universe
Όπως καταλάβατε στη σύνθεση της συγκεκριμένης λίστας δεν υπήρξε ίχνος αντικειμενικότητας.
Έτσι ακόμα και στην κορυφή της, φιγουράρει ένας δίσκος τον οποίο δεν θα βρείτε σε καμιά άλλη σχετική λίστα. Είναι ο 12ος δίσκος της μπάντας που διαμόρφωσε όσο καμιά άλλη τη σύχρονη ποπ μουσική.
Δείτε την σχετική ανάρτηση Depeche Mode - Sounds of the Universe
Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2009
Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009
James Osterberg
Ο James μεγάλωσε σε ένα κάμπινγκ για τροχόσπιτα κοντά σε μια βιομηχανική περιοχή. Έτσι εκτός από τον ήχο του αγαπημένου του Rock & Roll, έμαθε από νωρίς να εκτιμά και τον ήχο που έκανε το ηλεκτρικό πριόνι του πατέρα του, καθώς επίσης και τους ήχους που άκουγε απ΄τα γειτονικά εργοστάσια συναρμολόγησης αυτοκινήτων.
Όταν συνάντησε τον Ron, μια παλιά του γνωριμία απ' το σχολείο, ήξερε ότι είχε βρει τον άνθρωπο με τον οποίο μπορούσε να μοιραστεί το μουσικό του όραμα. Έφτιαξαν μια μπάντα με ήχο αρχέγονο, επιθετικό και σεξουαλικά φορτισμένο. Χρησιμοποίησαν αντισυμβατικά 'μουσικά όργανα' όπως άδεια βαρέλια πετρελαίου και ηλεκτρικές σκούπες και άρχισαν να αποκτούν αναγνωρισιμότητα σε τοπικό επίπεδο.
Οι ζωντανές τους εμφανίσεις έγιναν θρυλικές. Όταν ο James ανέβαινε στην σκηνή κυριευόταν από μια φρενίτιδα. Συχνά στο τέλος της νύχτας αιμορραγούσε απ' τις πολυάριθμες αμυχές που είχαν προκληθεί στο σώμα του. Παράλληλα όμως, τα μέλη του συγκροτήματος είχαν ανακαλύψει και τον μάταιο εκείνο κόσμο των σκληρών ναρκωτικών. Μετά από τρεις αποτυχημένους εμπορικά δίσκους, η μπάντα διαλύθηκε.
Ο James πέρασε ένα διάστημα περιφερόμενος στους δρόμους, άστεγος. Τελικά κατέληξε σε μια νευροψυχιατρική κλινική.
Στο νοσοκομείο τον επισκέφτηκε ένας φανατικός του θαυμαστής με μεγάλη επιρροή στον κόσμο της μουσικής. Τον έπεισε να επιστρέψει. Και τότε ξεκίνησε μια μεγάλη σόλο καριέρα κατά τη διάρκεια της οποίας κυκλοφόρησε δεκάδες επιτυχημένων δίσκων και εδραιώθηκε στο πάνθεον των πρωτοπόρων της ροκ.
Ήταν το οργισμένο ροκ είδωλο, το οποίο πολλά σούπερ γκρουπς χαρακτήριζαν ως την κύρια μουσική τους επιρροή. Το παλιό του (αποτυχημένο εμπορικά) συγκρότημα είχε πάρει πλέον θρυλικές διαστάσεις. Κατά κοινή παραδοχή είχε αλλάξει το ρου της σύγχρονης ροκ ιστορίας.
Ο James κατά τη διάρκεια της λαμπρής του καριέρας είχε ξανασυναντηθεί μουσικά με την μπάντα των νεανικών του χρόνων. Στα τέλη του 2008 αποφάσισε μαζί με τον παλιόφιλο του Ron πως είχαν ωριμάσει οι συνθήκες για μια νέα σειρά ζωντανών εμφανίσεων. Θα ήταν όλα όμορφα και άγρια όπως τότε. Η μοίρα όμως είχε διαφορετική άποψη. Στις 6 Ιανουαρίου 2009 ο Ron βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμα του, πιθανόν από καρδιακή προσβολή. Οι live εμφανίσεις φυσικά ματαιώθηκαν.
Σχεδόν ταυτόχρονα κυκλοφορούσε ο νέος σόλο δίσκος του James Osterberg. Κι αιφνιδίαζε τους πάντες. Όχι μόνο δεν θύμιζε σε τίποτα το άγριο πανκ ροκ παρελθόν του, αλλά σε πολλά σημεία του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μέχρι και ..jazz!
Απλώς βαρέθηκα να ακούω ηλίθιους κακούργους με κιθάρες, σημείωνε ο James σε κάποιο δελτίο τύπου. Ο χαρακτηρισμός βέβαια αναφερόταν σε όλες εκείνες τις γενιές μουσικών που είχε εμπνεύσει ο ίδιος με τη μουσική του. Σε ηλικία 62 χρονών, ο James είχε πια 'ωριμάσει'.
Ακούμε το καταπληκτικό Les feuilles mortes απ' τον τελευταίο δίσκο Preliminaires.Δείτε Επίσης
Yeah Yeah Yeahs - It's Blitz!
Early Rave στο Manchester
Depeche Mode - Sounds of the Universe