Ή μήπως ΜονοΠάχος;
στην σημαντικότερη ίσως ερμηνεία της καριέρας του.
Την Λατίκα του Slumdog Millionaire την υποδύθηκε η μικρή Ρουμπίνα. Μετά την πρωτοφανή επιτυχία της ταινίας, η ζωή της μικρής άλλαξε εντελώς.
Έζησε από κοντά τη μαγεία της τελετής των Όσκαρ, ο σκηνοθέτης Danny Boyle της αγόρασε παπούτσια, ρούχα και παιχνίδια, απέκτησε κλειστό λογαριασμό με το ποσό των 38.000 € (που θα μπορεί να χρησιμοποιήσει όταν γίνει 18), και βίωσε για μια εβδομάδα τη χλιδή του Los Angeles.
Μετά επέστρεψε στην Ινδία..
Την περίμενε το τσίγκινο ‘σπίτι’ της στην παραγκούπολη Γκαρίμπ Ναγκάρ, όπου το ρεύμα και το νερό είναι δυσεύρετα. Συνέχισε να ζει μέσα σε τόνους σκουπιδιών και να κοιμάται στο πάτωμα. Τα 500€ που ήταν ο μισθός της για την ταινία, δεν έφτασαν ούτε για να καλύψουν τις πρώτες ανάγκες.
Τα συμπτώματα κατάθλιψης δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνιση τους. Η Ρουμπίνα αρνιόταν να βγάλει το γαλάζιο φόρεμα της τελετής, παρ’ ότι είχαν περάσει δέκα ημέρες απ’ τη βραδιά της απονομής.
Σε συνέχεια των παραπάνω, ήρθε η σύλληψη του πατέρα της με την κατηγορία ότι προσπάθησε να πουλήσει το ‘οσκαρικό’ του παιδί έναντι του ποσού των 200.000 στερλίνων! Λέγεται πως είναι εξοργισμένος που η οικογένεια του δεν αποκόμισε τίποτα από την τεράστια επιτυχία της ταινίας.
Η ιστορία της Ρουμπίνα θα μπορούσε να γίνει ταινία από μόνη της. Μια απ’ αυτές τις καθολικής αποδοχής δραματικές ταινίες, που επικαλούνται το συναίσθημα του θεατή, κάνουν την Ακαδημία να βουρκώνει, και σαρώνουν τα αγαλματίδια στο τέλος.
Ο Βρετανικός γίγαντας λιανικής Tesco είδε την κρίση αλλιώς. Προχώρησε σε γενναίες μειώσεις τιμών και περίμενε να δει τα ετήσια οικονομικά αποτελέσματα.
Και τα είδε (όλα)! Τα προ φόρων κέρδη της για το έτος χρήσης 2008-2009 σημείωσαν αύξηση 10%, φτάνοντας τα 3,13 δισεκατομμύρια στερλίνες, ποσό ρεκόρ για Βρετανικό όμιλο λιανικής!
Αναπαράγω με χαρά την είδηση, ελπίζοντας να παραδειγματιστούν οι δικοί μας και να βγουν απ’ τη γυάλα.
Ο αρτίστας του γκράφιτι Σέπαρντ Φέιρι φιλοτέχνησε αφιλοκερδώς την παραπάνω αφίσα.
Το έργο του όχι μόνο είχε κεντρική θέση στην προεκλογική εκστρατεία του Ομπάμα, αλλά χαρακτηρίστηκε μια από τις πιο επιτυχημένες αφίσες του 21ου αιώνα και πρόσφατα βραβεύτηκε απ’ το μουσείο ντιζάιν του Λονδίνου.
Θέλησα να κάνω κάτι για τον Ομπάμα, δήλωσε σχετικά ο καλλιτέχνης.
Εν’ όψει προεκλογικής περιόδου, θέλησα και εγώ να κάνω κάτι.
Για τον Κώστα.
Αφιλοκερδώς.
Ότι και να λέτε, η είδηση της ημέρας ήταν η δήλωση του Στέλιου Γιαννακόπουλου:
Έχω μετανιώσει για τον «ανφέαρ» τρόπο με τον οποίο προσπαθούσα να κερδίσω πέναλτι και είναι κάτι που το έχω αποβάλλει από το παιχνίδι μου. Όταν σταματήσω το ποδόσφαιρο δεν θέλω ο κόσμος να με θυμάται ως «πεναλτάκια» ή «βουτηχτή».
Και ξαφνικά η χθεσινή τραγωδία με τον οργισμένο δολοφόνο-αυτόχειρα-19χρονο έγινε η είδηση της ημέρας, επισκιάζοντας οτιδήποτε άλλο συνέβη σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.
Αναλύσεις επί αναλύσεων από ειδικούς και μη, που κατέκλυσαν ραδιόφωνα και τηλεοράσεις. Στα μπλογκς δεν τόλμησα να σεργιανίσω, αλλά κάτι μου λέει ότι η κατάσταση θα ήταν ανάλογη.
- Και τι έπρεπε να γίνει ρε φίλε; Να θάψουν την είδηση και να προσποιηθούν ότι δεν τρέχει τίποτα;
Όχι, αλλά μια σύντομη, περιεκτική και προσεκτική αναφορά θα ήταν αρκετή. Λίγη και αξιοπρέπεια και λίγος σεβασμός στις οικογένειες των εμπλεκομένων δεν θα έβλαπτε κανέναν.
Ξέρουν όμως καλά ότι αν λειτουργούσαν έτσι, το φιλοθεάμον κοινό θα έψαχνε το τηλεκοντρόλ για να εντοπίσει το παραθυράτο δελτίο που θα έσκυβε πάνω απ’ το πρόβλημα. Το αίμα πουλάει. Το αίμα εμπνέει..
Τελικά πόσο πολύ έχει αλλάξει η κουλτούρα του όχλου από την εποχή της αρχαίας Ρώμης μέχρι σήμερα;
Το δόλωμα το είχε ρίξει πριν από λίγες μέρες η Ντόρα Μπακογιάννη που είχε δηλώσει υπέρ της χρήσης καμερών παρακολούθησης, για την ‘ασφάλεια των πολιτών’.
Αφού είδαν ότι οι αντιδράσεις ήταν από χλιαρές έως ανύπαρκτες, αποφάσισαν να προχωρήσουν στο επόμενο βήμα. Μετά από την χθεσινή τρίωρη συνεδρίαση του ΚΥΣΕΑ υπό τον πρωθυπουργό, αποφασίστηκε ομόφωνα η χρήση καμερών για την παρακολούθηση πολιτών σε δημόσιους χώρους.
Η αποστολή καλύτερου ελέγχου των μαζών ήταν πανεύκολη. Η μεθοδευμένη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων οδηγεί με μαθηματικό τρόπο στην αύξηση της εγκληματικότητας, και τα κατευθυνόμενα τηλεοπτικά ρεπορτάζ πολεμικού περιεχομένου, εμφυσούν στους πολίτες το αίσθημα της ανασφάλειας.
Αν ρωτήσει κανείς τη γνώμη του φιλοθεάμονος τηλεοπτικού κοινού, ανάμεσα σε πολλά θα ακούσει και απόψεις του τύπου ‘αν είναι για την ασφάλεια μου, εγώ είμαι υπέρ’, ‘ο νομοταγής πολίτης δεν έχει τίποτα να φοβηθεί’, ‘έτσι που κατάντησαν την Ελλάδα μας, καλά να τους κάνουν!’ (σε ποιους άραγε;)
Οι αντιδράσεις της αντιπολίτευσης για την εν λόγω απόφαση ήταν λίγο πολύ οι αναμενόμενες. Ο Καρατζαφέρης το πανηγύρισε, το Πασόκ έκανε ως συνήθως την πάπια, και η Αριστερά εξέφρασε την άποψη ότι η περισσότερη καταστολή δεν κατάφερε ποτέ να αντιμετωπίσει την εγκληματικότητα.
Σωστή η τελευταία άποψη, αλλά χωρίς αντίκρισμα αφού η ίδια η αριστερά έχει αποφασίσει να μην επηρεάσει ποτέ καμία πολιτική εξέλιξη σ’ αυτή τη χώρα.
Και όπως γίνεται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, τα θύματα θα είναι και πάλι οι πολίτες που θα κληθούν να πρωταγωνιστήσουν σε ένα ‘στημένο’ Big Brother, στο οποίο νικητές θα είναι και πάλι οι ‘κουμπάροι’.